Najgorszy człowiek na świecie online

Zaskakująco szczera jest też opowieść o kulturze pozbawionej totemów – jej fizycznej reprezentacji w postaci pudełkowych filmów, książek i płyt winylowych. … Aksel wytyka Julii „podążanie za emocjami” i uwewnętrznianie kulturowego przykazania. „Najgorszy człowiek na świecie” to opowieść o wąskiej ścieżce pomiędzy.  Nie wiemy, co Julia zrobiła, że jest tak znienawidzona. Nie ma to zresztą znaczenia, bo opowieść nie zajmuje się przyczynami tej nienawiści. Skupia się na konsekwencjach, na tym, jak wąska ścieżka między dwoma potencjalnymi światami zostaje nagle skrócona do kilku kroków. W tym miniaturowym dramacie z gwałtownym zakończeniem rodzicom Julii poświęcono zaledwie kilka scen, ale są one kluczowe.

Ojciec jest rolnikiem, którego głównym zajęciem jest uwalnianie ziarna od plew – „przynajmniej tyle możemy zrobić, żeby nie zepsuło się w upale” – podczas gdy jego żona spędza czas na gotowaniu dla gości i zmywaniu naczyń. Przez cały film widzimy, jak kompulsywnie szoruje zlewozmywaki, patelnie i garnki. Jest intrygantką, która trzyma się stołu kuchennego i nie pozwala Julii zrobić w nim nic pożytecznego. Matka jest bardziej pasywna i zawsze wie, gdzie znajduje się szuflada – bez wyjaśnienia, skąd wie, gdzie ona jest. Bliskość matki w kuchni tak kontrastuje z bliskością ojca na polu, że kiedy ojciec proponuje Julii schronienie w jego gospodarstwie podczas ucieczki, ta waha się. Woli być uwięziona przez rodziców, niż ukrywać się w ślepym pokoju tego domu.

Najgorszy człowiek na świecie cały film

Tytułowy „najgorszy człowiek” to Aksel (Magnus Krepper), chłopak Julii, który jest tak odrażający, że nie może sobie znaleźć pracy nawet jako śmieciarz. Kiedy Aksel chce porzucić życie i wszystko, co ma sens, upija się i kradnie samochód przyjaciela, którym w akcie absurdalnego buntu zjeżdża z mola. Ale śmierć, którą dla nich zaplanował, nie nadchodzi. Samochód nie chce odpalić, a on jest zbyt słaby, by pomóc Julii zepchnąć go do wody. Jego „Jutro możemy spróbować ponownie” jest groźbą, która nie zostaje spełniona, obietnicą, która nigdy nie zostaje dotrzymana.
Tym drugim filmem Anna Odell ugruntowała swoją reputację jako reżyserka o wielkim talencie, z dbałością o szczegóły i wyczuciem opowiadanych zdań. Scenariusz, który napisała wraz z Benjaminem Lindeforsem, zajmuje się tylko tym, co istotne – w jej filmach wszystko jest skąpe. Ale nie oszczędza nam ich bólu”.